[İçtihat]

-4
ÖZET: Yerel Mahkeme tarafından uzlaştırmaya ilişkin bozma nedeni doğrultusunda işlem
yapıldıktan sonra suçun sübutuna ilişkin bozma nedenine direnildiği de belirtilmeden önceki hüküm
gibi verilen karar, direnme kararı niteliğinde olmadığından Ceza Genel Kurulunca incelenmesi
mümkün olmayıp, bu nitelikteki bir hükmün temyiz edilmesi hâlinde incelemenin Yargıtayın ilgili
Dairesi tarafından yapılması gerekmektedir.
Özel Daire ile Yerel Mahkeme arasında oluşan ve Ceza Genel Kurulunca çözümlenmesi gereken
uyuşmazlık, sanığa atılı mala zarar verme suçunun sabit olup olmadığının belirlenmesine ilişkin ise de
Yargıtay İç Yönetmeliği’nin 27. maddesi uyarınca öncelikle, Yargıtay Ceza Genel Kurulunca incelenmesi
gereken usulüne uygun şekilde verilmiş bir direnme kararı bulunup bulunmadığının değerlendirilmesi
gerekmektedir.
İncelenen dosya kapsamında,
Özel Dairece ilk hükmün bozulması sonrasında Yerel Mahkemece 28.02.2018 tarihli tensip zaptında
uzlaştırmaya ilişkin bozma nedeni doğrultusunda dosyanın uzlaştırma bürosuna gönderilmesine karar
verildiği, İ. A. Cumhuriyet Başsavcılığı Uzlaştırma Bürosunun 07.06.2018 tarihli ve ... sayılı yazısı ekinde
gönderilen raporda uzlaşma sağlanamadığının bildirilmesi üzerine suçun sübutuna ilişkin bozma
nedenine direnildiği de belirtilmeden önceki hüküm gibi karar verildiği anlaşılmaktadır.
Yerel Mahkeme tarafından uzlaştırmaya ilişkin bozma nedeni doğrultusunda işlem yapıldıktan sonra
suçun sübutuna ilişkin bozma nedenine direnildiği de belirtilmeden önceki hüküm gibi verilen karar,
direnme kararı niteliğinde olmadığından Ceza Genel Kurulunca incelenmesi mümkün değildir. Bu nitelikteki
bir hükmün temyiz edilmesi hâlinde incelemenin Yargıtayın ilgili Dairesi tarafından yapılması gerekir.
Bu itibarla, Yerel Mahkemenin son uygulaması direnme kararı niteliğinde olmadığından, dosyanın
temyiz incelemesi yapılmak üzere Özel Daireye gönderilmesine karar verilmelidir.
   YARGITAY CEZA GENEL KURULU, 24.01.2019 tarihli ve 602-51 sayılı